باورش سخت است؛ اما تجزیه و تحلیل پست‌های فوتبال دوستان در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد هواداران تیم ملی کشورمان ناامیدترین بین‌تمام تیم‌های حاضر در جام جهانی قطر هستند. جام‌جهانی که بزرگ ترین رویداد ورزشی جهان بعد از المپیک است و شاید بتوان به‌جرئت گفت فینال آن، پربیننده‌ترین مسابقه ورزشی است و هر چهار سال یک بار شور و هیجان زیبای فوتبال را به دنیا هدیه می‌دهد تا از تماشایش لذت ببریم، اما از قرار معلوم امسال آن هیجان خوب و همیشگی در بین هواداران تیم‌ملی نیست. سایت ورزشی completesports با تجزیه و تحلیل رفتار هواداران در شبکه‌های اجتماعی طی 12 ماه به‌این نتیجه رسید که فوتبال دوستان عربستانی با 33 درصد پست مثبت، بیشترین شوق را دارند، بعد از آن‌ها سنگالی‌ها با 31 درصد، کاستاریکا با 29 درصد و در رده آخر هم هواداران کشورمان با تنها 2 درصد پست مثبت قرار گرفتند. این داده‌ها که با ابزارها و روش‌های جالبی تجزیه و تحلیل شدند تا به‌دقت از نتایج پشتیبانی کنند، نشان می‌دهد بین تیم‌های اروپایی هواداران پرتغال با 24 درصد پست مثبت و بعد بلژیکی‌ها با 20 درصد جایگاه اول و دوم را در اختیار دارند، اما این‌ ادعا که اشتیاق و نگاه مثبت هواداران ایرانی بین تمام تیم‌ها از همه کمتر است نیاز به تحلیل بیشتری دارد که در ادامه  به برخی از آن ها می‌پردازیم.
 تمرکز زندگی روی فوتبال نیست
فوتبال همیشه باعث اتحاد نسل‌ها و طبقات اجتماعی بوده است، اما به‌نظر می‌رسد امسال آن شوق همیشگی در بین هواداران نیست. فراموش نکرده ایم جام 98 فرانسه، از مدت‌ها قبل، پیر و جوان، حتی کسانی‌که چندان اهل فوتبال نبودند منتظر شروع جام و بازی‌های تیم‌ملی بودند. در این دوره آن چنان تمرکز مردم روی فوتبال نیست. مشکلات اقتصادی و مسائل مختلف دست به دست هم دادند تا فوتبال و هیجانش به‌حاشیه برود.
چند صعود پشت سرهم
هرچند تیم‌هایی مثل عربستان، پرتغال و بلژیک هم چند دوره اخیر در جام حاضر بودند و از شوق‌شان کم نشده، اما بعید نیست لااقل بخشی از بی‌تفاوتی و نبود حس مثبت در کاربران ایرانی ناشی از صعودهای مکرر تیم‌ملی به‌جام‌جهانی باشد.
حاشیه‌های تیم ملی
بی‌تعارف تیم ملی و بسیاری از بازیکنانش دوست‌داشتنی نیستند. میناوند و شاهرودی از تیم 98 روی هم به‌اندازه دفاع چپ باسابقه تیم اسکوچیچ بازی ملی نداشتند، اما هنوز مردم از آن‌ها خاطرات خوب دارند. تیم ملی فعلی دودستگی ناجوری دارد. ستاره‌هایش به‌رغم کیفیت بالا، محبوبیت عزیزی، دایی، باقری، کریمی، مهدوی‌کیا و... را ندارند؛ لااقل این‌طور به‌نظر می‌رسد که بیانیه‌نویسی مکرر بازیکنان و حاشیه‌های اخیری که داشتند آن‌ها را از چشم مردم انداخته است.
تدارکات ضعیف تیم‌ملی
تیم‌ملی به‌خودی خود نه مربی بزرگ و کاریزماتیکی دارد؛ نه فدراسیون محبوب و جذابی، نه اردوی تدارکاتی و بازی‌های دوستانه. شاید خود تیم فارغ از شکل مدیریتش، یکی از مظلوم‌ترین تیم‌های ما در جام‌جهانی باشد. تیمی که هیچ امکاناتی ندارد و توقع بالایی هم از آن می‌رود. بالاخره هواداران دیگر با حضور در خود جام سیراب نمی‌شوند و حالا بعد از چند دوره صعود از گروه عطش‌شان را رفع می کنند، اما شرایط این تیم جوری نیست که به‌صعودش از این گروه دشوار امیدوار باشیم.
 عادت ما در فضای مجازی
به‌نظر می‌رسد فضای مجازی در کشور ما بیشتر محل غر زدن است تا امیدواری. اثبات این موضوع سخت است اما به‌طور غریزی می‌توان حس کرد که کاربران بیشتر علاقه دارند انتقاد کنند تا روی نقاط مثبت تاکید داشته باشند.

سیدخلیل سجادپور- زورگیری‌های هولناک در پارک قیطریه و بزرگراه نیایش تهران بار دیگر نواقص قانون کاهش مجازات را در حالی به رخ کشید که روند صعودی سرقت‌های خرد و گوشی قاپی‌ها نیز از جولان سارقان در سایه ضعف قانون حکایت دارد. اگرچه این قانون با هدف حبس زدایی و کمک به خانواده‌های بزه دیدگان از سال 99 به مرحله اجرا درآمد اما در روند اجرای آن مشخص شد که قانون مذکور ایرادات زیادی دارد و باید به طور دقیق بازنگری شود چرا که هم اکنون مال‌باختگان، پلیس و دستگاه قضایی فقط نظاره گر افزایش سرقت‌هایی هستند که سارقان با استفاده از نقاط ضعف قانون به ارتکاب آن ادامه می‌دهند و به یقین طعم مجازات بازدارنده را نمی‌چشند. روزنامه خراسان چندی قبل در یادداشتی با عنوان «چرا دزدها زودتر از قاضی به خانه می‌روند!» و گزارش‌های خبری دیگر به بررسی برخی نقاط ضعف قانون کاهش مجازات در رسیدگی به پرونده‌های سرقت پرداخت اما روند افزایشی زورگیری و سرقت‌ها که موجی از نگرانی را در جامعه به وجود آورده است، ابعاد دیگری از نواقص قانون را آشکار کرد.
توپ در زمین مال‌باختگان!
به گزارش روزنامه خراسان، در حالی که بسیاری از شهروندان و مال‌باختگان پرونده‌های سرقت، اجرای حدود شرعی و برخورد قاطع با دزدان و زورگیران را در کاهش جرم و عبرت آموزی دیگر سارقان بسیار موثر و مهم می‌دانند اما دادستان مرکز خراسان رضوی معتقد است که یکی از شرایط 14 گانه صدور احکام حدی تقاضای مال‌باختگان است که در پرونده‌های سرقت چنین تقاضایی از سوی مال‌باختگان مطرح نمی‌شود، بنابراین یکی از شرایط 14گانه تحقق نمی‌یابد و بدین ترتیب قاضی باید از قوانین تعزیری استفاده کند.  درحالی که «قاضی محمدحسین درودی» بر نقش مهم شاکیان برای مبارزه قاطع با سرقت و اجرای حدود تاکید می‌کند، می‌پرسم: قانون در برابر تهدید مجرمان و در تنگناهای ترس و وحشت مال‌باختگان از عواقب این گونه تقاضاها، چه تدابیری دارد؟ او به این نکته قانونی اشاره می‌کند که «شاکی می‌تواند نشانی و شماره تلفن خود را محرمانه نگه دارد تا مجرم از نشانی محل اقامت او مطلع نشود!» حال این سوال پیش می‌آید که وقتی سارقی به منزل شاکی دستبرد زده و محل سکونت او را به خوبی می‌شناسد، آیا محرمانه بودن نشانی مال‌باخته تاثیری در کاهش ترس او از مجرم دارد؟ پس در این گونه موارد باید دادستان به عنوان مدعی العموم بخشی از وظایف مال‌باخته را به عهده گیرد و با توجه به شرایط وقوع جرم تقاضای کیفر کند.
شاکیان شناسایی نمی‌شوند!
دیگر نقص قانون کاهش مجازات این است که باید اموال کشف شده از سارق، شاکی داشته باشد در غیر این صورت سارق از شعبه بازپرسی آزاد خواهد شد. بنابراین پلیس باید همه امور روزمره و رسیدگی به پرونده‌ها را رها کند و به دنبال شاکیانی برود که هرگز پیدا نمی‌شوند. یکی از نیروهای تجسس کلانتری در مشهد می‌گوید: در بازرسی از خودروی یک سارق تعداد زیادی باتری‌های سرقتی خودرو کشف شده است. سارق هم به سرقت آن‌ها از خودروهای پارک شده در مناطق مختلف شهر اعتراف کرده اما پلیس باید چگونه شاکی مربوط به هر باتری را جداگانه پیدا کند؟! به همین دلیل سارق چند ساعت بعد در حالی آزاد می‌شود که در برخی از موارد حتی طبق قانون و دستور قضایی چون   شاکی ندارد باید اموال سرقتی را هم به او تحویل بدهیم که ماجرایی بسیار دردآور است و گاهی نمی‌شود نگاه‌های تمسخرآمیز سارق را تحمل کرد! او که حدود 25 سال در نیروی انتظامی خدمت کرده است، به ماجرای دیگری اشاره می‌کند و می‌گوید: اگر فردی در سفر باشد و پلیس دزدی را هنگام دستبرد به منزل وی دستگیر کند یا همسایگان او را در حال سرقت مشاهده کنند، در حالی که دسترسی به شاکی وجود ندارد، باز هم باید طبق قانون آن سارق آزاد شود! چون شاکی ندارد! این نیروی کلانتری می‌افزاید: در این گونه موارد باید قانون اختیار عمل را به قاضی یا دادستان بسپارد تا سارقان جری نشوند!
محاربه برای زورگیران
گزارش روزنامه خراسان حاکی است، در حالی که طبق ماده 279 قانون مجازات اسلامی، بیشتر از حدود 90 درصد زورگیری‌هایی که با سلاح سرد صورت می‌گیرد، شامل اشد مجازات «محاربه» است اما متاسفانه صدور این احکام کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. در همین حال دادستان مرکز خراسان رضوی با آن که قصد مصاحبه با خبرنگار خراسان را ندارد،   با زیرکی و تجربه قضایی خود با اشاره به مواد قانونی، چالش‌هایی ایجاد می‌کند تا خبرنگار با قلم خود به نواقص قانونی مهر تایید بزند. او با تاکید بر این که قانون درباره زورگیری با سلاح سرد بسیار قوی است، یکی از مواد این قانون را مطرح می‌کند و می‌گوید: «اگر کسی به قصد جان، مال و ناموس مردم سلاح بکشد و موجب  رعب و وحشت شودبه اتهام «محاربه» محاکمه خواهد شد».
سرقت‌های زیر 20 میلیون تومان!
در قانون کاهش مجازات مصوب سال 99، سرقت‌های با ارزش مالی زیر 20 میلیون تومان از جمله جرایم قابل گذشت شناخته شده است اما اکبر آقابیگی (وکیل دادگستری و فرمانده انتظامی اسبق مشهد) این موضوع را در روند صعودی افزایش سرقت‌ها بسیار موثر می‌داند و می‌گوید: اگر فردی 30 فقره سرقت گوشی قاپی انجام داده باشد اما ارزش هر گوشی زیر 20 میلیون باشد می‌تواند با جلب رضایت شاکی و در صورتی که سابقه موثر کیفری نداشته باشد، بلافاصله از همان شعبه بازپرسی راهی منزلش شود البته در این گونه سرقت‌ها معمولا به دلیل آن که سارق اموال سرقتی را به مالخران فروخته است و شاکیان شناسایی نمی‌شوند نیز از جمله ایرادات قانون است که دست قاضی را برای برخورد قاطع با جرم می‌بندد!
این وکیل دادگستری همچنین ارزش مالی 20 میلیون تومان را نیز صحیح نمی‌داند و بیان می‌کند که در قانون حدود که برگرفته از شرع مقدس است، اگر سارق مالی به ارزش 4.5 نخود طلا را از حرز خارج کند، شامل صدور حکم حدی می‌شود که  ارزش مالی آن بسیار کمتر از مبلغ 20 میلیون تومان است که در قانون کاهش مجازات وجود دارد. در همین حال قاضی «محمدحسین درودی» نیز ارزش 4.5 نخود طلا را که در شرع بر آن تاکید شده است زیر پنج میلیون تومان در شرایط فعلی ذکر می‌کند و معتقد است که دستگاه قضایی به آن چه به عنوان قانون تصویب و ابلاغ می‌شود، احترام می‌گذارد و به آن عمل می‌کند.
اما باز هم با سوال دیگری که آیا فردی که تعداد زیادی سرقت‌های زیر 20 میلیون تومان را انجام داده است باید با رضایت شاکیان آزاد شود یا خیر؟ پاسخ پنهانی را بازگو می‌کند و با مطرح کردن این تناقض‌ها در واقع بر ایرادات قانون مهر تایید می‌زند بدون آن که به صراحت به سوال خراسان پاسخ دهد. این مقام ارشد قضایی معتقد است تنها دستگاه قضایی نمی‌تواند با جرایم مخل امنیت مانند سرقت مبارزه کند چرا که این دستگاه در آخر خط مبارزه است و باید حکم قانونی را بدهد اما سازمان‌ها و نهادهای دیگری نیز وجود دارند که باید تکلیف خود را برای مبارزه و پیشگیری از وقوع جرم انجام دهند.
در عین حال بازپرس یکی از شعبه‌های دادسرای عمومی و انقلاب مشهد که به پرونده‌های زیادی در این باره رسیدگی کرده است نیز قانون کاهش مجازات و نصف شدن مجازات جرایم قابل گذشت را دلیلی بر افزایش جرم سرقت می‌داند و می‌گوید: طبق ماده 12 قانون آیین دادرسی، قاضی در پرونده‌های جرایم قابل گذشت فقط با شکایت شاکی وارد می‌شود که در بسیاری از موارد مشکلات حادی به وجود می‌آید که باید توسط قانون گذاران بازنگری شود.
ماجرای «سابقه موثر» کیفری
سارقی با داشتن 12 سابقه کیفری و گذشت شاکی بلافاصله از دادسرا آزاد شد و به کلانتری رفت تا اموالش را تحویل بگیرد. این موضوع را با مقام ارشد دستگاه قضایی مشهد در میان گذاشتم اما او باز هم به «قانون» اشاره کرد و گفت: قانون گذار بر «سابقه موثر» تاکید کرده است، اگر فردی هرچند سابقه دار باشد ولی سوابق کیفری او جزو سوابق «موثر» نباشد، مانند این است که سابقه کیفری ندارد! به همین دلیل هم با گذشت شاکی آزاد شده است.
اما حسین میلانی (یکی از وکلای دادگستری) همین موارد را هم از نواقص قانون می‌داند و به خبرنگار خراسان می‌گوید: فردی که مسیر خلاف را در پیش گرفته و 12 فقره سابقه کیفری دارد، به یقین باید برخورد قاطع تری با او صورت گیرد اما چون شاکی از تهدیدهای بعدی و عواقب پیگیری پرونده وحشت دارد به ناچار رضایت می‌دهد و سارق نیز آزاد می‌شود که خود تکرار جرم و جری شدن مجرمان را در پی دارد. وی تاکید می‌کند: در این گونه موارد باید تشخیص و پیگیری را قانون گذار به مدعی العموم واگذار کند.«خداداد زاده» یکی دیگر از وکلای دادگستری خراسان رضوی نیز با انتقاد از برخی مواد قانون کاهش مجازات، موضوع شکسته شدن قبح سرقت در جامعه را مطرح می‌کند و می‌گوید: در برخی از سرقت‌ها زحمات زیادی برای دستگیری یک سارق یا زورگیر کشیده می‌شود و همه امکانات دادسرا و پلیس به کار می‌آید تا با جرمی برای احساس امنیت مردم برخورد شود اما به خاطر نقص یا ضعف قانون، آن مجرم مجازات نمی‌شود یا مجازات او قاطع نیست که همه این موارد به شکسته شدن قبح برخی از جرایم مانند سرقت یا کلاهبرداری در جامعه منجر می‌شود.
بازداشت‌های غیرقانونی
یکی دیگر از نواقص قانون، کاهش مجازات در سرقت‌های باندی و خطرناک است به گونه‌ای که اگر یکی از اعضای باند سرقت یا زورگیری دستگیر و روانه زندان شود اما تا سه ماه (حداقل مجازات قانونی) دیگر اعضای باند دستگیر نشوند و تحقیقات پرونده ناتمام بماند، دیگر بازپرس نمی‌تواند سارق را در بازداشت نگه دارد و در واقع بازداشت بیشتر از حداقل مجازات قانونی، غیرقانونی تلقی می‌شود بنابراین دادسرا به هر طریق ممکن حتی با صدور قرار «التزام» باید عضو اصلی باند را هم آزاد کند که در این صورت بسیاری از تحقیقات پرونده‌ها تکمیل نمی‌شود.
قاضی «جعفری» یکی از قضات دستگاه قضایی کشور که سال‌ها سابقه قضاوت دارد، این مورد را از نواقص بسیار مهم قانون کاهش مجازات می‌داند و اصرار دارد که نمایندگان مجلس شورای اسلامی برای پیشگیری از روند فعلی سرقت‌ها باید به بازنگری قانون بپردازند و با طرح دو فوریتی هرچه سریع‌تر این موارد را برای «امنیت» مردم اصلاح کنند. اگرچه قانون مذکور به جز سرقت در موارد دیگر مانند کلاهبرداری و جرایم قابل گذشت نیز نواقصی دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.
دزدان مستاصل!
بنابر گزارش روزنامه خراسان، همه این نواقص قانونی در حالی بیان می‌شود که طرفداران قانون کاهش مجازات‌ها اعتقاد دارند، قانون مذکور علاوه بر کاهش جمعیت زندانیان، از زندانی شدن افرادی جلوگیری می‌کند که برای اولین بار بر اثر استیصال دست به ارتکاب جرمی مانند سرقت زده‌اند!
اما حال این سوال پیش می‌آید که مثلا فردی برای سیرکردن شکم خود کیک و کلوچه یا نانی را سرقت می‌کند و بنابه قانون با گذشت شاکی هم آزاد می‌شود چون بر اثر استیصال جرمی را مرتکب شده است! اما آیا با آزادی وی در دادسرا، مشکل گرسنگی او حل می‌شود؟ یا او بعد از آزادی دوباره و به ناچار سرقت دیگری انجام نمی‌دهد؟! بنابراین باید قانون گذاران به ریشه‌های جرم توجه کنند و در این گونه موارد اختیارات بیشتری به دادستان‌ها و قضات بدهند تا چنین افرادی را به مراکز حمایتی معرفی کنند و مشکل واقعی آن‌ها مورد کنکاش دیگر دستگاه‌های قانونی نظام قرار گیرد.

واکنش ها به اظهارات جنجالی لیلاز

مواضع هفته گذشته سعید لیلاز، فعال اصلاح طلب در مخالفت با احیای برجام و  زیان آور دانستن این توافق با واکنش هایی همراه شده چنان که اصلاح طلبان نیز به انتقاد از اظهارات وی پرداخته اند

گفت‌و‌گوی اخیر سعید لیلاز، کارشناس مسائل اقتصادی و عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران، با روزنامه اعتماد اگرچه ابعاد مختلفی در زمینه سیاست داخلی، خارجی و مسائل اقتصادی را واکاوی کرد، امامخالفت  لیلاز با احیای برجام و زیان‌آور دانستن این توافق وهمچنین یک جمله کلیدی اش با توجه و واکنش اهالی رسانه و چهره‌های سیاسی از هر دو جناح مواجه شد: «در شرایط فعلی، ایران با توانایی ساخت بمب اتمی، امن‌تر است.» این دیدگاه لیلاز با بازتاب وسیع و واکنش‌های مختلف از جانب چهره‌های سیاسی همراه شد.صبح نو نیز در این زمینه نوشت: هرچند برجام، یگانه منجی کشور نیست و قطعا ضربه فساد، ناکارآمدی، بی‌تصمیمی‌ها و بدتصمیمی‌ها کاری‌تر و مهلک‌تر بر ارکان کشور بوده است اما بهتر بود جناب لیلاز این توصیه‌ها را در زمان دولت محترم اصلاحات بیان می‌کردند که مع‌الاسف تمام حیثیت و ظرفیت کشور را به زلف برجام گره زد و هشت سال ظرفیت کشور را به پای نهالی ریختند که در آخر سوخت و رشد نکرد.این روزنامه ادامه داد: صحبت های لیلاز اظهارات جدیدی است که از سوی او شنیده می شود و پیش از این کمتر سابقه داشته که اصلاح طلبان مواضعی واقع گرایانه داشته باشند. همچنان که در مصاحبه جنجالی او با ظریف، وزیرامورخارجه دولت روحانی، آن جایی که ظریف از فداکاری دیپلماسی برای میدان سخن می گوید، لیلاز از برتری توپ و میدان بر مذاکره سخن نمی‌گوید.انتقاد از لیلاز اما مختص به اصولگرایان نبود. مثلا فیاض زاهد، دیروز در یادداشتی برای «اعتماد» نوشت: سعید در ماه‌های اخیر سخنانی بر زبان جاری می‌کند که قابل فهم نیست اما توجیه‌کننده شرایط موجود قدرت در ایران است. مشکل سعید لیلاز به تعارضی برمی‌گردد که موجب این التقاط می‌شود. او در جبهه اصلاح‌طلبان است، اما مانیفستی که از جهان پیرامونی ارائه می‌دهد، راست افراطی در ایران را مدهوش می‌کند. عیب بزرگ سعید آن است که به آن متوهمان بیسواد و مکتب نرفته ابزار تئوریکی می‌دهد و با بسته‌بندی زیبا جنس‌های بنجل‌شان را قابل عرضه می‌کند.زاهد افزود: سعید لوله توپ را عامل تضمین می‌داند...اما نمی‌گوید که اگر ما شرکت‌های بزرگ آمریکا و اروپایی را در پروژه‌های بزرگ نفت و گاز، پتروشیمی، مسکن و خودرو و هاب منطقه‌ای و ده‌ها پروژه دیگر درگیر کنیم، باز هم از برجام خارج می‌شوند؟عباس عبدی نیز در این باره با اشاره به این که لیلاز در مقام تحلیل خیلی قاطع حرف می‌زند، و این درست نیست به ویژه آن که تحلیل قرص مُسَکِّن نیست که به خواننده بدهد تا آن را بخورد و دردش کم شود، نوشت: لیلاز با قاطعیت می‌گفت که بورس از ۱۵۰۰ کمتر نمی‌آید که آمد،آن هم نه الان که ۱۸ ماه پیش می‌گفت، ولی هیچ گاه توضیح نداد که چرا چنین نشد؟وی ادامه داده: چنین پیش‌بینی‌های محقق نشده‌ای در سخنان ایشان بارها دیده شده است بدون آن که توضیحی درباره علل آن و مبانی تحلیل خود بدهد.عبدی البته ادامه داد: یک جریان اگر اعتماد به نفس داشته باشد از حرف‌های متفاوت نمی‌ترسد. حتی استقبال می‌کند، چون اگر تحلیل جریان را قبول داشته باشد، از شنیدن حرف‌های متضاد با خودش استقبال می‌کند نه آن که آن را تخطئه کند.گفتنی است، پیش از این هم مجید اعزازی در مطلبی با عنوان توهم «اتم» در روزنامه تعادل نوشته بود: استدلال آقای لیلاز برای داشتن سپر ژئوپلیتیک یا همان بمب اتم، «تنهایی» ایران است. اما آیا واقعا ایران تنهاست؟ به طور قطع، ایران برخلاف تمام تحریم‌های سیاسی و اقتصادی «تنها» نیست و با گروه‌های موثر سیاسی و جهادی منطقه پیوند و همکاری دارد.

پرویز فلاحی‌پور پس از سال‌ها فعالیت حرفه‌ای و ایفای نقش‌های مختلف، برای اولین‌بار در مجموعه «بی‌نشان» ساخته راما قویدل، در نقش یکی از اهالی رسانه یعنی سردبیر یک سایت خبری و خبرنگاری باسابقه به نام «شهاب‌الدین اَدهم» ظاهر شده است. کاراکتر او در این سریال شخصیتی جسور و درستکار است که مفسدان اقتصادی را رسوا می‌کند و به این واسطه درگیر ماجراهایی می‌شود. به بهانه پخش سریال «بی‌نشان» درباره تجربه این نقش و نوع پرداخت سریال از کاراکتر «شهاب»، با پرویز فلاحی‌پور گفت‌وگو کردیم.

 

چه ویژگی‌هایی در نقش «شهاب» دیدید که باعث شد بازی در «بی‌نشان» را بپذیرید؟

«شهاب» چالش‌برانگیز، پویا و بهترین نقش کار بود و تا به حال چنین نقشی بازی نکرده بودم. کارگردان و تهیه‌کننده آقای قویدل و آقای رزاق‌کریمی هم خوب بودند. می‌دانستم آقای رزاق‌کریمی یکی از مستندسازهای خوب ماست و تهیه‌کنندگی می‌کند، دوست داشتم با این گروه همکاری کنم.

 

اولین تجربه‌تان در نقش یک خبرنگار چطور بود؟ راضی بودید؟

به عنوان بازیگر باید درباره هر نقش جدید، تحقیق و فکر کنی. ما برای ایفای یک نقش، سعی می‌کنیم چیزهایی را که خودمان می‌دانیم و اطلاعاتی را که از تحقیقات به دست می‌آوریم، در نقش پیاده کنیم، حالا این که تا چه حد موفق باشیم، به اجرا و موقعیتی برمی‌گردد که در آن هستیم. من سعی کردم برای این نقش مقداری وزن اضافه کنم. چون «شهاب» چشمش مشکل داشت و جانباز بود، چشم‌های او را چشم‌هایی غیرطبیعی و خسته تصور کردم و دردهایی را که در بدن و سرش وجود داشت، در نظر گرفتم. ممکن است مردم بگویند چرا صورت این بازیگر خسته و چشم‌هایش غیرطبیعی است اما نمی‌دانند که من چه فکری کردم و روی نقش کار کردم. وقتی سریال کم کم جلو می‌رود، مردم متوجه می‌شوند که جریان چیست.

 

پیش از این سریال چقدر با مسائل و مشکلات شخصیت‌تان به عنوان سردبیر و خبرنگار آشنا بودید؟

من یک سری چیزها درباره خبرنگاران شنیده بودم و گاهی مطالبی می خواندم اما این که خودم یکی از آن‌ها باشم، خیلی فرق می‌کرد. باید چیزهایی را تجربه می‌کردم و می‌دیدم که یک سردبیر و خبرنگار چه کارهایی انجام می‌دهد و چه مسئولیت‌هایی دارد، باید همه این‌ها را در نقش می‌آوردم. به عنوان بازیگر معتقدم که در نقش‌های منفی حتما ویژگی‌های مثبتی هست و در نقش‌های مثبت باید ویژگی‌های منفی و اشتباهی وجود داشته باشد، هیچ کس خوب مطلق و بد مطلق نیست، باید به این هم فکر می‌کردم. همه تلاشم را کردم. این که تا چه حد موفق بودم باید منتقدان، مردم و خبرنگاران نظر بدهند.

 

اما شخصیت «شهاب» کاملا مثبت است، این طور نیست؟

در روند سریال معلوم می‌شود که اشتباه هم می‌کند. هم من و هم آقای قویدل متفق‌القول بودیم که ویژگی یک شخصیت مثبت این است که طبیعی و قابل باور باشد و از آسمان نیامده باشد! یک موجود زمینی ولی آدم خوبی باشد. من خودم به این موضوع معتقدم که همه خوبی‌ها و بدی‌ها در انسان هست، حالا کسی که خوبی‌هایش بیشتر است، به چشم مردم خوب می‌‌آید و می‌گویند آدم خوبی است و او که بدی‌هایش بیشتر است، می‌گویند آدم بدی است! بستگی به عملکرد خود انسان دارد.

 

 اتفاقاتی که در «بی‌نشان» رخ می‌دهد بر اساس ماجراهای واقعی بوده یا کاملا تخیلی است؟

معمولا یک پای هر فیلم نامه و قصه‌ای در واقعیت و یک پای آن در خیال است. ممکن است یک فیلم داستانی داشته باشد که هیچ کس هیچ‌جا ندیده باشد اما ممکن هم هست که اتفاق افتاده باشد، پس وقتی فیلمی می‌سازیم، مردم چیزی را تماشا می‌کنند که اگر در واقعیت تجربه کنند، ممکن است برایشان تلخ و صدمه زننده باشد اما در فیلم آن را تجربه می‌کنند، نکات خوب و بدش را می‌گیرند و استفاده می‌کنند.

 

در سریال دیدیم شخصیت «شهاب» آماده شکایت و دردسر است و به کسی که علیه او مطلبی منتشر کرده، می‌گوید آماده رفتن به دادگاه است، این مسئله باعث نمی‌شود «شهاب» نزد مخاطب کمتر باورپذیر باشد؟

این جزو شخصیت او به عنوان یک خبرنگار و سردبیر است. یک خبرنگار و سردبیر خبر که در راس است، همیشه به دنبال اخبار جنجالی و خبرهایی است که می‌تواند تیتر باشد. آن‌ها به دنبال این قضیه هستند و وقتی جرقه‌ای زده می‌شود، آن جرقه را می‌گیرند و می‌روند ته و توی موضوع را درمی‌آورند، حالا ممکن است اشتباه باشد و همان‌جا تمام شود، ممکن است درست باشد و بتواند تیتر خوبی برای آن‌ها باشد. یک سردبیر هرچه بتواند روزنامه و صفحه‌اش را فعال نگه دارد و مخاطب را ترغیب به خواندن آن کند، رتبه‌اش بالاتر می‌رود. شهاب هم جزو خبرنگاران درجه یک است، سابقه خوبی دارد، مردم به او اعتماد می‌کنند و خبرش را می‌خوانند. این باعث می‌شود شَم خبرنگاری «شهاب» خود به خود مثل آهنربا چنین موضوعاتی را جذب کند.

 

اما خیلی راحت با قضیه برخورد کرد و کوچک ترین نگرانی  بابت شکایت نداشت.

اگر دقت کنید وقتی دوست «شهاب» می‌پرسد او چه کسی بود؟ می‌گوید یک «مجرم حق به جانب»! یعنی «شهاب» آن فرد را می‌شناسد و می‌داند خبری که به دست آورده 100 درصد درست است ولی آن‌ها دارند پنهان‌کاری می‌کنند، به همین دلیل چنین رفتاری دارد.

 

حرف قصه به صورت مستقیم مطرح می‌شود و حتی نام خبرگزاری «بیدارنیوز» است. به نظر شما این مستقیم‌گویی باعث نمی‌شود سریال در دام شعار بیفتد؟

از نظر من تعریف شعار یعنی چیزی که به عمل درنیاید اما حرفی که عملی شود، دیگر اسمش شعار نیست. یعنی اگر شهاب به حرفی که به خواهرزاده‌اش می‌‎گوید عمل نکند، می‌شود شعار، اگر خودش عمل کند دیگر شعار نیست. ممکن است از لحاظ دیالوگ‌نویسی در فیلم نامه بگوییم مستقیم‌گویی است که این ممکن است درست باشد. به هرحال این شخصیت «شهاب‌الدین ادهم» است، برادر شهید است، خودش چند سال جبهه بوده و کاملا به کارش متعهد است. فکر نمی‌کنم از زبان «شهاب‌» خیلی شعاری باشد.

 

پرونده

اعجوبه‌ای در فضا و دریا!

دکتر «کتی سالیوان» که سال ۱۹۸۴ به فضا رفته بود، با ثبت رکوردی دیگر  در گینس به عنوان اولین زنی  که به عمق 11 کیلومتری اقیانوس رسیده، تاریخ‌ساز شده است

مهسا کسنوی | روزنامه‌نگار

همه ما در کودکی به محض بستن چشم‌های‌مان، رویاهایی را که در ذهن‌مان داشتیم، جلوی چشم‌مان آمده است و دیده‌ایم. بعضی وقت‌ها خودمان را در اعماق اقیانوس تصور می‌کردیم و بار دیگر خودمان را در فضا می‌دیدیم، شاید هم چند بار در رویا به پیاده‌روی فضایی رفته‌ایم، اما چند نفرمان به این رویاهای عجیب و غریب کودکی‌مان رسیده‌ایم؟ دکتر «کتی سالیوان» یکی از افرادی است که رویاهای عجیب و غریب کودکی‌اش را نه یک بار بلکه دو بار به واقعیت تبدیل کرده است. او اولین زن جهان بود که به راهپیمایی فضایی پرداخت و اسمش را در کتاب رکوردهای گینس ثبت و ماندگار کرد، اما این پایان داستان این زن ماجراجو نبود. «سالیوان» در 68  سالگی توانست به عمق یازده کیلومتری اقیانوس(عمیق‌ترین نقطه شناخته‌شده برای انسان) برود و خودش را به آن‌جا برساند. تحقق این دو رویای متفاوت، نشان‌دهنده دو روی سکه زندگی دکتر «سالیوان» هستند. به همین بهانه و در پرونده امروز زندگی‌سلام با او که به زنی تاریخ‌ساز در عرصه دریا و فضا معروف است، بیشتر آشنا خواهید شد.
 

پدرش مهندس هوافضا بود و خودش عاشق اکتشاف
دکتر «کتی سالیوان» در سال ۱۹۵۱ در نیوجرسی آمریکا متولد شد و کودکی خود را در کالیفرنیا گذراند. پدر او مهندس هوافضا بود که همراه با همسرش همیشه فرزندان خود را به تفکر آزاد و مشارکت در بحث‌ها تشویق می‌کردند. برادر «سالیوان» وقتی پنج یا شش ساله بود، آرزوی خلبانی داشت. «سالیوان» هم از کودکی مجذوب نقشه‌ها و یادگیری درباره‌ نقاط جذاب‌ آن شغل شده بود. خودش در این باره گفته: «شغل فعلی هر دوی ما دستاوردی خارق‌العاده از اولین آرزوهای‌مان است.» وقتی سالیوان دختری کوچک بود، به روزنامه‌ها، مجله‌ها و گزارش‌های تلویزیونی با موضوع‌های اکتشافی علاقه‌مند شد. کودکی سالیوان همزمان با اکتشافات دریایی ژاک کوستو یکی از پیشتازان این عرصه و پروژه مرکوری بود. او درباره آن روزها هم گفته: «من این افراد قهرمان را دیدم که همه مرد بودند اما این مسئله به من حس نتوانستن نمی‌داد، من دلم می‌خواست ماجراجویی کنم.»

دانش‌آموخته علوم‌زمین و اقیانوس‌شناسی
سالیوان در دانشگاه، رشته علوم زمین را انتخاب کرد و در آن به ادامه تحصیل پرداخت. در آن‌ سال‌ها این رشته، تقریبا رشته‌ای مردانه به شمار می‌رفت اما او تصمیم‌اش را گرفته بود. سالیوان، بلندپرواز بود به همین دلیل مطالعه‌ اقیانوس‌شناسی را هم آغاز کرد. او  در سال 1973 مدرک لیسانس علوم‌زمین را از دانشگاه کالیفرنیا دریافت کرد و در سال 1978 دکترای زمین‌شناسی را از دانشگاه دالهوسی در کانادا گرفت. زمانی که دانشجوی ارشد بود، در چندین سفر اقیانوس‌شناسی(اطلس و آرام) شرکت کرد تا پاسخی برای کنجکاوی‌هایش در همین باره یافت.
 

اولین فضانورد زن ناسا
قبول‌شدن در ناسا و اولین راهپیمایی‌فضایی، در کارنامه این زن تاریخ‌ساز دیده می‌شود. کاترین رویاهایش را مصرانه دنبال کرد و برای افزایش دانش خود درباره زمین، برای کار در ناسا درخواست داد. سالیوان در سال 1978 توسط سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا به عنوان فضانورد انتخاب شد. این اولین باری بود که زنی می‌توانست به رتبه‌ فضانوردی دست پیدا کند. اولین پرواز فضایی او با شاتل فضایی چلنجر در ماموریت STS-41G (5 تا 13 اکتبر 1984) صورت گرفت. سالیوان و سرپرست مأموریت «دیوید لیتسما» یک پیاده‌روی فضایی سه  و نیم ساعته انجام دادند که در آن سیستمی را به کار گرفتند که نشان می‌داد ماهواره‌ها می‌توانند در مدار سوخت‌گیری کنند. خودش بعدها درباره این تجربه یعنی پیاده‌روی در فضا گفت: «مدت زمان پیاده‌روی فضایی من سه ساعت و نیم بود. این مدت زمان برای پیاده‌روی فضایی بسیار کوتاه است. وقتی زنانی را دیدم که پس از من پیاده‌روی‌های پیچیده‌تر و دشوارتری را انجام دادند، بسیار لذت می‌بردم.» البته سالیوان به یک پیاده‌روی در فضا اکتفا نکرد و در دو پرواز فضایی دیگر شرکت کرد. او در STS-31 (24 تا 29 آوریل 1990)، شاتل فضایی دیسکاوری تلسکوپ فضایی هابل را مستقر کرد و در STS-45 (24 مارس تا 2 آوریل 1992)، فرمانده محموله آزمایشگاه اتمسفر بود.

ترک ناسا و بازگشت به اقیانوس!
سالیوان در سال 1993 ناسا را ترک کرد و دانشمند ارشد اداره ملی اقیانوسی و جوی (NOAA) شد. او در سال 1996 به عنوان رئیس و مدیر اجرایی مرکز علم‌و‌صنعت، یک موزه علم در کلمبوس اوهایو منصوب شد. او در کتابی به نام Handprints on Hubble: An Astronaut’s Story of Invention  که در سال 2019 از تجربیاتش منتشر کرده، نوشته است: «این تجربیات که من در زندگی کسب و مشاهده کردم، خارق‌العاده هستند. من می‌خواهم به دختران جوان ثابت کنم که می‌توانند به چنین مراحلی راه پیدا کنند. این راه قطعا بدون چالش نخواهد بود، گاهی مجبور به عقب‌نشینی هستید اما باید مقاومت کنید و دوام بیاورید. گاهی هم باید بجنگید.»

سفر ماجراجویانه به عمق 11 کیلومتری اقیانوس
چلنجر دیپ، عمیق‌ترین فرورفتگی در میان بسیاری از فرورفتگی‌های بستر دریاست که در سراسر جهان وجود دارد. عمق چلنجر دیپ که بخشی از چاه ماریاناست به 11 کیلومتر می‌رسد. این بخش در ۳۲۱ کیلومتری جنوب غرب گوام در اقیانوس آرام قرار دارد. در سال 2020 بود که «ویکتور وسکوو»، سرمایه‌گذار و افسر دریایی سابق که در طول سال‌ها فعالیت خودش میلیون‌ها دلار صرف فناوری زیردریایی کرده، از سالیوان برای آخرین ماجراجویی‌اش دعوت کرد. وسکوو از طریق ایمیلی، سالیوان را به ماجراجویی دعوت کرد زیرا تصور می‌کرد زمان آن رسیده است تا یک زن به عمیق‌ترین نقطه‌ شناخته‌شده اقیانوس برود. سالیوان که انگار تمام عمرش منتظر چنین دعوتی بود، پس از بررسی سوابق وسکوو با کمال میل این دعوت را پذیرفت. او روز یک شنبه 10 ژوئن 2020 با یک زیردریایی دو نفره، به عمق ۱۰۹۰۰ متری اقیانوس رفت و به این ترتیب هشتمین نفر و اولین زنی بود که به عمیق‌ترین نقطه شناخته شده از بستر اقیانوس دست یافت.

جزئیات این سفر عمیق در اقیانوس
سالیوان بعد از این تجربه ترسناک و البته ماجراجویانه در حساب توئیتری خود، این خصوصیات را برای چلنجر دیپ نوشته است: «برای رفتن به اعماق و بالا آمدن تقریبا چهار تا پنج ساعت زمان لازم است. عمق: ۱۰۹۲۵ متر. این جا ماهی وجود ندارد. دمای داخل زیردریایی به منفی ۵ درجه‌ سانتی‌گراد می‌رسد. فشار بسیار بالاست و تقریبا ۱۱۲ هزار مگاپاسکال است.» این سفر که همراه با ویکتو وسکوو، کاوشگری که بودجه این ماموریت را تامین کرده بود، انجام شد، حدود یک ساعت و نیم طول کشید و آن‌ها نزدیک به هفت مایل در یک گودال در ماریانا که در حدود 200 مایلی جنوب غربی گوام است، پایین رفتند. هدف این ماموریت تحقیقی در اعماق اقیانوس بود که بعد از انجام تصویربرداری‌های مربوط به آن، چهارساعت زمان برای بازگشت به کشتی صرف کردند تا با دانشمندان مستقر در ایستگاه فضایی بین‌المللی تماس داشته باشند. یک گروه از متخصصان که وظیفه سازمان دهی گروه‌های اعزامی را برعهده دارد، تماسی را بین ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) و زیردریایی در چلنجر دیپ برقرار کرد و به این ترتیب اولین تماس بین دوردست‌ترین نقاط اکتشاف‌شده‌ انسان برقرار شد. سالیوان این ماموریت خود را اتفاقی فوق‌العاده نامید که ممکن است یک بار در زندگی هر کسی رخ دهد.

ماجراجویی‌های سالیوان71 ساله ادامه دارد؟
حالا این زن اعجوبه و تاریخ‌ساز در فضا و دریا، 71 سالگی را هم رد کرده است. دکتر سالیوان چند وقت پیش در پاسخ به خبرنگار نیویورک‌تایمز که آیا قصد انجام ماجراجویی دیگری را دارد؟، گفته: «معتقدم اکتشافات می‌توانند شکل‌های مختلفی به خود بگیرند. اکتشافات محدود به حضور فیزیکی در میانه اقیانوس آرام یا مدار زمین نیست؛ بلکه ابعاد زیادی دارد. تا زمانی که من را در تابوت بگذارند به اکتشافات خود ادامه خواهم داد و در تلاش برای ثبت دستاوردهای دیگری به نفع بشر خواهم بود.»

منابع این پرونده: nytimes.com، britannica.com، kathysullivanastronaut.com، nasa.gov


 

علی کریمی نسبت به حواشی که بابت اظهاراتش درباره نذورات محرم به وجود آمده بود، واکنش نشان داد و از عزاداران حسینی عذرخواهی کرد. او در استوری که دیشب منتشر کرده بود، گفت:  نیازی به گفتن نیست که من هم مثل همه شما از کودکی شوق رسیدن به دهه محرم را داشتم و با گذشت زمان ، این ارادت را حفظ کردم.در چند روز اخیر برخی افراد قصد ماهی گرفتن از آب گل آلود را داشتند. روی صحبت من عده ای هستند که 355 روز سال به معیشت مردم بی توجه می مانند و با نذری دادن در 10 روز محرم دنبال جلب نظر هستند و ریا!
این عزاداری ها پیش از ما بوده و پس از ما هم خواهد ماند. در این میان هر کسی برای رضای خدا و با نیتی خالص برای هر حاجت خود نذری می دهد، دمش گرم و نذرش قبول. پیشنهاد من فقط این بود که در این اوضاع کشور می توانیم نذرهای دیگری هم انجام دهیم،همین.آن ها که با نام امام حسین (ع) دنبال منافع شخصی شان هستند باید بدانندکه  امام حسین(ع) متعلق به همه بوده و هست. اگر طرفدار واقعی مکتب حسین(ع)هستیم باید به اعتقادات و طرز فکر یکدیگر احترام بگذاریم چون در این مکتب، افترا ، بددهنی و بی ادبی جایی ندارد که البته مردم فرق ریا و نیت پاک و خالص را تشخیص می دهند.  با این که مخاطب من عده ای خاص بودند، اما از عزاداران واقعی امام حسین (ع) عذرخواهی می کنم و دست هایشان را می بوسم.قضاوت با مردم. حسینی بمانیم و حسینی زندگی کنیم.

 اگر شما کمی اضافه وزن داشته باشید حتما به سراغ شیرین‌کننده‌ها، شکلات و نوشابه‌های رژیمی رفته‌اید. این خوراکی‌های رژیمی برای افراد دیابتی و چاق حکم طلا را دارد زیرا  این افراد فکر می‌کنند هرچقدر دلشان بخواهد می‌توانند قندهای رژیمی مصرف کنند ،  لاغر شوند و سالم بمانند اما واقعیت چیز دیگری است.
 

   قندهای رژیمی
 اسم استویا، سوکرالوز، آسپارتام و زایلیتول را  حتما تا به حال شنیده اید یا  نامشان را روی بسته بندی برخی از غذاها
دیده اید. زایلیتول یک نوع قند مصنوعی است که حاوی کالری از کربوهیدرات است.
استویا و سوکرالوز هم  به عنوان شیرین کننده های غیر مغذی شناخته می شوند چون در آن‌ها هیچ گونه ماده مغذی وجود ندارد. معمولا از این شیرین‌کننده‌ها در خوراکی‌های رژیمی استفاده می‌شود.
باید بدانید صرفاً به این دلیل که یک
شیرین کننده مصنوعی کالری صفر یا بسیار کمی دارد، به این معنی نیست که برای سلامتی مفید است.
 تغییرات فیزیولوژیکی و واکنش روده
 یافته‌های کارآزمایی اخیر که در بین 120 شرکت‌کننده انجام شد نشان داد که مصرف منظم برخی از شیرین‌کننده‌های صفر کالری، حداقل در کوتاه‌مدت، دارای معایبی برای سلامتی شماست.در مقایسه با گروه‌های کنترلی که دارونما دریافت کردند، شرکت‌کنندگانی که به‌ مدت دو هفته ساخارین و سوکرالوز روزانه به آن‌ها داده شد، تغییرات فیزیولوژیکی مشخصی را در هفت روز پس از آزمایش نشان دادند.یعنی، شیرین کننده ها باعث شد که این افراد، میکروبیوم روده خود را در ترکیب و عملکرد تغییر دهند و تحمل گلوکز آن‌ها مختل شود. یک ایمونولوژیست از مرکز ملی سرطان آلمان توضیح می دهد: «به نظر می رسد که میکروب های روده در بدن انسان نسبت به هر یک از این شیرین کننده ها واکنش نشان می دهند.»
 تحمل گلوکز در بزرگ سالان
یکی از دانشمندان این تحقیق می‌گوید: «وقتی مصرف کنندگان شیرین کننده های
 غیرمغذی را به صورت گروهی بررسی کردیم، متوجه شدیم که دو مورد از شیرین کننده‌های غیر مغذی، ساخارین و سوکرالوز، به طور قابل توجهی بر تحمل گلوکز در بزرگ سالان تأثیر می گذارد(تحمل  نکردن گلوکز یک عارضه پیش‌دیابتی است که با مقاومت به انسولین و افزایش خطر بیماری‌های قلبی عروقی همراه است) در حالی که دیگر شیرین‌کننده‌های مصنوعی، مانند آسپارتام و استویا  آثار مشابهی بر تحمل گلوکز نشان ندادند.»در  این آزمایش، محققان دوز روزانه شیرین کننده مصنوعی را بسیار کمتر از میزان توصیه شده توسط سازمان غذا و داروی آمریکا به شرکت کنندگان دادند. با این که تحقیقات نشان می‌دهد، رژیم غذایی می‌تواند ساختار میکروبیوم‌های روده را در عرض چند روز تغییر دهد، اما ما هنوز نمی‌دانیم مصرف منظم شیرین‌کننده‌های مصنوعی در مدت زمان طولانی چه تاثیری دارد.ساختار میکروبیوم هر فرد تا حدودی متفاوت است، به این معنی که بعید است همه پاسخ یکسانی به شیرین کننده های مصنوعی داشته باشند. با این حال، این واقعیت که بدن ما به این محصولات واکنش نشان می‌دهد جای بررسی بیشتری دارد.
 افزایش وزن و زوال عقل
در حالی که قند بر افزایش وزن و تحمل گلوکز تأثیر می‌گذارد، شیرین‌کننده‌های مصنوعی بدون این که اثری بر جای بگذارند، مستقیماً از بدن انسان عبور می‌کنند.تحقیقات اخیر نشان داده است افرادی که نوشابه رژیمی شیرین شده با آسپارتام می نوشند دو برابر بیشتر از افرادی که این نوع نوشابه ها را مصرف نمی کنند در معرض چاقی قرار دارند.در سال های اخیر، شیرین کننده های مصنوعی حتی با زوال عقل و سرطان مرتبط بوده‌اند.محقق ارشد این مقاله می‌گوید: «ما باید آگاهی خود را راجع به این واقعیت افزایش دهیم که شیرین‌کننده‌های رژیمی آن طور که در ابتدا معتقد بودیم نسبت به بدن انسان بی‌اثر نیستند.»
منبع: cell